یادداشت “بخشی از موسیقی هرمزگان به کام دیگران”

یادداشت “بخشی از موسیقی هرمزگان به کام دیگران”

هرمزگانی دات نت، هرمزگان آن طور که باید نتوانسته است موسیقی فولکلور خود را به ایران زمین بشناساند. هر چند که در چند سال اخیر در موسیقی پاپ جرقه های فراوانی داشته و جوانانش نام هرمزگان را در عرصه ی ملی بسیار مطرح کرده اند. این عدم معرفی، شناخت و اشاعه ی موسیقی فولکلور و آیینی استان فرصتی را فراهم کرده است تا اقوام و استانهای همجوار که به لحاظ فرم و محتوا غنای کمتری در موسیقی متعلق به خود دارند و چه بسا اصلا ندارند، فرصت را غنیمت شمرده و بخشهای مختلف این میراث هرمزگانیها را به تاراج برند و به نام خود ثبت کنند همانطور که بخشی از لحن و ملودی و آواهای هرمزگانی را همسایه ی غربی سالهاست به نام خود ثبت و ضبط می کند و فریاد هنرمندان هرمزگانی از برای حفظ و ثبت آنها در موطن خود به جایی نمی رسد. از همسایه ی غربی فقط دلخور نیستیم که حق همسایگی را رعایت نکرده است، گله مندیم از این حیث که خود نیز سبک و سیاقی در موسیقی جنوب دارد و به جای دست در جیب ما به غنای هر چه بیشتر موسیقی خود که بسیار هم قابل احترام است همت گمارد. اما این حاتم بخشی از سر استیصال به این جا ختم نمی شود و همسایه ی شمالی نیز خواسته یا ناخواسته دارد سهم می برد. موسیقی شرق هرمزگان که قرابت بسیاری با موسیقی بلوچی دارد امروزه به واسطه ی استقرار مرزی چند شهر کوچک در حوزه ی جغرافیایی جنوب این استان که به لحاظ فرهنگ و گویش و آیین هیچ نسبتی با کرمان ندارند و کاملا شرق هرمزگانی هستند در حال معرفی و نهادینه شدن به نام کرمان است. بسیاری از بومیان این مناطق شاید کرمان را بیش از یک یا دو بار به چشم ندیده اند و تمام مراودات، وصلتها و حتی محل اقامت کثیری از این هم وطنان در بندرعباس و سایر نقاط هرمزگان می باشد و در واقع با فرهنگ و آیین هرمزگانی تغذیه شده اند. بدون شک موسیقی غنی بلوچها بیشترین تاثیر را بر این ناحیه از هرمزگان به دلیل قرابت مرزی و قومیتی گذاشته است ومی توانیم موسیقی امروز شرق هرمزگان را تلفیقی از موسیقی بلوچی و بندری بدانیم اما جالب اینجاست که نه بلوچستان در این معرفی نقش دارد و سهم می برد و نه هرمزگان و امروز ایرانیها موسیقی شرق هرمزگان را به نام موسیقی کرمان می شناسند. ابایی نیست از این که می گوییم موسیقی شرق استان تاسی گرفته ازموسیقی بلوچستان که خود نیز میراث موسیقی شرق هند و مهاجرتهاست. کوچالو، کدوکو، بخشو، وطن دوست و جمشیدک و غیره دراین همین خطه رشد کردند و این میراث گرانبها را حفظ و اشاعه دادند تا امروز به زور جبر جغرافیایی برای ما وخوشی بخت جغرافیایی برای دیگران به دست افرادی برسد که نه نامی از هنرمندان ماندگار و بی تردید صاحب اصلی این هنر در شرق هرمزگان می برند و نه تلاشی در جهت حفظ و معرفی ریشه ها دارند. این که چه می توان کرد جای سوال است. از یک منظر می ماند حوزه ی جغرافیایی که حق با دیگری ست و از منظر دیگر می ماند ریشه و پیشکسوتان نامدار و صاحبان اصلی این سبک در حوزه ی ما. توان نگارنده تنها نوشتن است و امید است چاره ای عاجل در جهت ثبت و حفظ این میراث فرهنگی و هنری در استان اندیشیده شود تا بلکه هرمزگانیها خود هم اندکی از این میراث پدری بهره برند. این چاره اندیشی را نباید به گردن انجمن موسیقی و اداره فرهنگ و ارشاد استان انداخت که اگر چاره ساز بود تاکنون افاقه کرده بود، همه ی نهادها و انجمنها و کسانی که دغدغه ی فرهنگ و هنر دارند سهیم هستند و رسالتی است از آنِ هر کس خود را وابسته به این آب و خاک می داند.  

یادداشت : حجت حاجی زاده / هرمزگانی دات نت

عکس : امیرحسین حیدری / مهر


FOLLOW PAGE JOIN CHANNEL